Het is dat ik de streamingdienst "SkyShowtime" gratis heb bij mijn "Ziggo" televisieabonnement, want anders had ik deze "The Exorcist: Believer" nooit gekeken, want man man man, wat was dit slecht. Ik had er van te voren al geen hoge verwachtingen van, maar dat het zo slecht zou zijn had ik niet verwacht. Komt daarbij dat ik het bekeken heb via een streamingdienst en dan zijn de mogelijkheden m.b.t. vooruitspoelen niet zo handig. Want als ik een film pindakaas, kan ik tenminste handig en snel steeds 30 seconden vooruit springen met één druk op de knop van de afstandsbediening en dat kan dus bij "SkyShowtime" niet. Als je daar gaat vooruitspoelen, dan gaat het eigenlijk veel te snel en dus heb ik dat helaas niet kunnen doen en heb ik de volle 103 minuten moeten uitzitten.
"The Exorcist" uit 1973 van regisseur William Friedkin is een klassieke horrorfilm en was absoluut baanbrekend voor zijn tijd. Die film was niet alleen spannend en eng (o.a. met een hoofd dat 360 graden draait, groene derrie die met de kracht van een hogedrukspuit wordt uitgekotst en grommende geluiden), maar ook behoorlijk vulgair (zeker voor die tijd) met teksten als:
"Your mother sucks cocks in Hell", "Stick your cock up her ass" en "Let Jesus fuck you, let Jesus fuck you. Let him fuck you"
De laatste tekst is natuurlijk van de beruchte scène waar een bezeten Regan zich op bed aan het masturberen is met een kruisbeeld 🙂 Dit werd circa 40 jaar later nog eens dunnetjes overgedaan door Hope Likens in de horrorfilm "Slow Torture Puke Chamber (2010)", wat eveneens een klassieker is 😂
Tegenwoordig is dat echter anders en zeker m.b.t. tot horrorfilms afkomstig uit Hollywood, die vaak veel te braaf en te "clean" zijn. Daarbij komt dat we overspoeld worden met films over exorcisme (vorig jaar nog met "The Pope's Exorcist"), demonen en mensen die bezeten zijn. Het produceren van een direct vervolg op een klassieker exact vijftig jaar later is natuurlijk leuk, maar werkt alleen als je echt iets unieks levert. En dat is bij "The Exorcist: Believer" zeker niet geval, ondanks het terughalen van de inmiddels 91-jarige Ellen Burstyn en de 65-jarige Linda Blair, die destijds twee van hoofdrolspelers waren in "The Exorcist" als moeder Chris MacNeil en tienerdochter Regan. Maar zij kunnen deze film ook niet redden en hun aanwezigheid is ook maar zeer beperkt. Zo zie je Linda Blair pas in de laatste seconden van de film (van te voren moet je het doen met oude foto's van haar).
In Haïti zijn fotograaf Victor Fielding (Leslie Odom Jr.) en zijn zwangere vrouw Sorenne (Tracey Graves) op huwelijksreis. Hun geluk wordt verstoord als er een enorme aardbeving plaatsvindt. Sorenna raakt ernstig gewond en de artsen vertellen Victor dat hij de keuze moet maken om of zijn vrouw of zijn kind te redden. Dertien jaar later voedt Victor hun dochter Angela (Lidya Jewett) alleen op in Georgië. Op een dag na schooltijd waagt Angela zich met haar vriendin Katherine (Olivia O’Neill) in het bos om een seance te houden, in een poging om contact te krijgen met Angela’s overleden moeder. De meisjes raken echter vermist en er volgt een driedaagse klopjacht.
Als de meisjes worden gevonden zijn de meisjes getraumatiseerd, maar verder redelijk in orde al hebben ze geen idee wat er met hen is gebeurd en denken ze dat ze pas een paar uren zijn weggeweest i.p.v. drie dagen. De volgende dag gebeurt er echter een reeks gebeurtenissen waarbij Victor al snel vermoed dat de twee bezeten zijn en hij de confrontatie met het kwaad aan moet gaan. Hij zoekt daarbij hulp van de enige nog levende persoon die ooit iets dergelijks heeft meegemaakt, namelijk Chris MacNeil (Ellen Burstyn), wiens vermiste dochter Regan (Linda Blair) in 1973 bezeten was door een demon.
De film begint opzicht nog best aardig met de aardbeving Haïti, maar daarna komt het verhaal traag op gang. Zo neemt regisseur David Gordon Green veel teveel tijd om de personages van Victor Fielding en zijn dochter Angela uit te diepen. Het maakt mede dat de spanning uitblijft en dat is natuurlijk een kwalijke zaak voor een horrorfilm. Het is werkelijk lang wachten tot er iets gebeurt dat je doet opveren, maar dat blijft eigenlijk uit. Alleen de scène na circa 45 minuten met Katherine in een kerk was vanwege haar gedrag nog een heel klein beetje verontrustend in het eerste gedeelte van de film, maar ook niet meer dan dat.
Dan is het nog hopen dat het tweede gedeelte van de film nog wat goedmaakt met de introductie van Ellen Burstyn na circa 60 minuten en dan krijgen we ook nog een verneukte versie te horen van de iconische muziek "Tubular Bells" van de Brits popmusicus Mike Oldfield en dat was natuurlijk de spannende soundtrack van de film "The Exorcist".
Maar het houdt allemaal niet over en Ellen Burstyn doet eigenlijk niet meer dan opdraven (ze is eerst even te zien in een televisieprogramma) en wat advies geven, waarna ze na enkele minuten alweer letterlijk mag afdruipen nadat ze blind is gemaakt door Katherine met een kruisbeeld. Het is eigenlijk een belediging en dat ze meedoet lijkt vooral gedaan te zijn voor marketingdoeleinden, want inhoudelijk heeft ze geen meerwaarde. Ze is daarna overigens wel nog een paar keren eventjes te zien in ziekenhuis / verzorgingshuis en daar zien we dan na circa 103 minuten (oftewel de laatste seconden van de film) ook nog eventjes Linda Blair die haar opzoekt en waarbij er dan gezegd wordt:
Chris: Victor, is that you?
Regan: No, Mom.
Regan: It's me.
Regan: Regan.
Daarvoor krijgen we nog een flauwe duivelsuitdrijving te zien op Angela en Katherine, die samen in een ruimte op een stoel zijn vastgebonden en daarbij zien we o.a. zweven en kotsen (wat overigens niet veel voorstelt), maar het is verder veel te braaf en niet spannend of eng. Het enige leuke daarbij was dat de nek van een priester, te weten Maddox (E.J. Bonilla), 360 graden werd omgedraaid en hij dat natuurlijk niet overleeft. Net zoals op Haïti moet er nu ook weer een keuze gemaakt worden, namelijk wie van de twee meisjes mag blijven leven. En wie dat is laat zich natuurlijk makkelijk raden en was ook zeer clichématig. Het enige niet clichématige in deze film is de werkelijke keuze van Victor op Haïti die je dan ook te horen krijgt (dus Victor koos voor zijn vrouw Sorenne i.p.v. voor zijn ongeboren dochter Angela).
Verder volgt er op het einde nog een banale monoloog van verpleegster / zuster Ann Brooks (Ann Dowd) over de helende krachten van het geloof en dat was wat mij betreft het dieptepunt van de film. "The Exorcist: Believer" is gewoon een dertien in een dozijn doorsnee horrorfilm die de titel "The Exorcist" onwaardig is en waar simpelweg de titel "The Exorcist" op is geplakt om mee te liften (en dus geld te verdienen) op het succes van deze bekende naam.
De twee meisjes, te weten Lidya Jewett (als Angela) en Olivia O'Neill (Katherine), die bezeten zijn acteren opzicht niet slecht, zeker in de onderlinge connectie, maar ze kunnen beiden absoluut niet tippen aan een jonge Linda Blair in "The Exorcist" uit 1973. Dat ze het een goed idee vinden om in een bos geesten op te roepen zodat Angela in contact kan komen met haar overleden moeder, is natuurlijk nooit een goed idee en was ook behoorlijk clichématig. De meisjes vragen er dus zelf om wat er daarna met hen gebeurt.
De belangrijkste rol in de film is overigens voor Leslie Odom Jr. als de alleenstaande vader Victor Fielding, die zijn horizon als acteur duidelijk wat verder probeert te verbreden. Toch ontstijgt het de degelijkheid amper. De overige cast stelt niet veel voor, maar wel vond ik Jennifer Nettles (als de moeder van Katherine) een mooie vrouw om naar te kijken. De meest tenenkrommende rol is overigens weggelegd voor Norbert Leo Butz als Tony, die de vader is van Katherine. En verder was het natuurlijk leuk om Ellen Burstyn en Linda Blair weer eens te zien, maar zoals eerder gezegd stellen hun rollen weinig tot niets voor. Dat Linda Blair alleen op het einde heel even is te zien, kan misschien wel betekenen dat er nog een vervolg zal komen, maar hopelijk haalt men dat uit hun hoofd.
In de film worden ook de gebruikelijke horrorclichés uit de kast getrokken, met valse jump scares, het vervormen van stemmen en een snelle montage om verontrustende beelden in rap tempo af te wisselen. Als je de filmtitel "The Exorcist" gebruikt, verwacht ik meer angstaanjagende kippenvelmomenten of unieke wendingen binnen het verhaal. Daar wordt hierin onvoldoende gebruik van gemaakt en daarom is "The Exorcist: Believer" niet meer dan een overbodige film, die niet eigen, anders, bijzonder of memorabel is.
